O Μαμάκιας 2

Οι άλλοι / ες

« Μα έτσι δείχνεις ενδιαφέρον» ακούω συχνά διαμαρτυρίες από γυναίκες.
Ναι, ταΐζω και φροντίζω το παιδί μου γιατι δεν μπορεί ακόμα μόνο του να αναλάβει τις ευθύνες του εαυτού του και δουλειά μου είναι να το κάνω αυτόνομο. Και όχι σύντροφο μου.
Από το να το αχρηστέψω, να το κάνω τεμπέλη και να περιμένει τα ίδια από τον ή την σύντροφο του και να καταδικασθούν όλες οι μελλοντικές του σχέσεις…
Δεν είναι λίγο ανατριχιαστική αυτή η σύγχυση των ρόλων;
Το να περιμένει ο σύντροφος μου να είμαι ερωμένη, οκ, αλλά αν περιμένει να είναι και παιδί μου, εγώ δεν καυλώνω, σόρυ.
Στο κρεβάτι θέλω άντρα.
Με παρουσία, με επιβολή.
Και όχι τον Τακούλη, που περιμένει να μαζέψω τις πετσέτες του μετά το μπάνιο(κουλός είναι;), να του μαγειρέψω μετά τη δουλειά.
Αλλά τον Τάκη που βάζει να φτιάξει 2 αβγά χωρίς να περιμένει τίποτα από κανέναν, που μαζεύει τις πετσέτες του γιατι έμαθε να ζει μόνος του και δεν με αγαπάει γιατι του κάνω την δουλάρα, αλλά γιατι συναντιέται το πνεύμα μας, το κορμί μας ή οτιδήποτε.
Αυτός ειναι άντρας.
Δεν παλεύει πια με δεινόσαυρους, αλλά αυτή του η συμπεριφορά κερδίζει τον σεβασμό μου και την ερωτική μου επιθυμία. Αυτή η συμπεριφορά με κάνει να θέλω να τον ευχαριστήσω εφευρίσκοντας τρόπους άλλους.
Και όχι επειδή θέλω να του είμαι αρεστή ή απαραίτητη ή επειδή φοβάμαι ότι αν δεν τα κάνω, δεν θα με θέλει. Είμαστε ακόμα τόσο ανασφαλείς που θέλουμε να μας έχουν ανάγκη. Να είμαστε απαραίτητες αφού δεν μπορούμε να είμαστε τέλειες σωματικά, να δουλεύουμε και να είμαστε σούπερ μάνες και νοικοκυρές, να γεννάμε να θηλάζουμε και να είμαστε ανθρώπινες.
Και ξεχνάμε ότι η αγάπη δεν πρέπει να έρχεται με όρους.
Δεν θέλω, εγώ προσωπικά, τον Τακούλη που επηρεάζεται ακόμα από μια μεγάλη γυναίκα 60 χρονών, αλλά τον Τάκη που χαμογελάει στις μπηχτές τις μάνας του και που την βλέπει γι’ αυτό που είναι. Μια γρια γυναίκα.
Και βάζει μόνος του πλυντήριο. Για να μην την κουράσει.

Η πεθερά σου και μάνα του

Απευθύνομαι σε σένα κράμα όλων των γυναικών που γνώρισα με αυτήν την ιδιότητα, που μεγάλωσες τον Άντρα που έπρεπε να λατρέψω και να μην κοιτώ στα μάτια. Στυλοβάτισα μιας κοινωνίας όπου κυκλοφορούν μεταλλαγμένα τρίχρονα, όχημα των ανεκπλήρωτων πόθων σου και κληρονόμος της πίκρας και της αφόρητης ανάγκης σου για αμέριστη προσοχή.

Μπορεί να είσαι μικροκαμωμένη, όμορφη, μοντέρνα, ή παραδοσιακή, αφράτη και με μια κατσαρόλα στο χέρι.
Πάντα απαλή και γλυκιά, είσαι για τον γιο σου το Α και το Ω της αγάπης, της τρυφερότητας και του το αποδεικνύεις καθημερινά 40 χρόνια τώρα.
Πλένεις τα ρούχα του, ακόμα κι όταν έχει μετακομίσει απο το σπίτι.(στα φέρνει με σακούλες)
Του μαγειρεύεις του "παιδιού", γιατι ως γνωστό, έχει κουλαμάρες στα ξερά του, το ανάπηρο. Πληροίς όλες του τις ανάγκες σαν πίστη σύζυγ...ουπς, σόρυ, σαν καλή νοικοκυρά. Αν μπορούσες θα του σκούπιζες τρυφερά και τον ποπό.
Δείχνεις την αγάπη σου με τον μόνο τρόπο που ξέρεις, και νιώθοντας τον να σου φεύγει κάποια στιγμή απο το σπίτι, δεν τολμάς να του χαλάσεις χατίρι, και να στιγματιστείς απο ένοχες ότι είσαι κακή μάνα.
Μην έχοντας προσωπική ζωή απο τότε που τον γέννησες (γιατι παντρεύτηκες τον κανακάρη μιας άλλης μάνας), φτυσμένη απο τον άντρα σου, καταπιεσμένη, κερατωμένη, πολύ γρήγορα ανακάλυψες, ειδικά στην εποχή σου, ότι η ζωή που ονειρευόσουν υπήρχε μόνο στις ελληνικές ταινίες. Εσύ παντρεύτηκες τον Κίτσουλα και η ζωή σου θα μοιραζόταν στα ταπεράκια με κεφτεδάκια στην άμμο με το ζεσταμένο καρπούζι, στα στραβά μάτια στο φτηνό κραγιόν στο σώβρακο του Κίτσου (καλύτερα άλλη παρά εσύ), και στον Άντρακλα σου.
Το καμάρι σου. Η ελπίδα και το φως της ζωής σου.
Κάποια στιγμή βέβαια θα στον πάρει κάποια, αλλά το παραβλέπεις ελπίζοντας ότι αυτή η μέρα θα αργήσει, και ότι θα ειναι αρκετά βλαμμένο το κοριτσάκι ώστε να συνεχίσει ο Γιόκας σου να ακούει εσένα και να σε έχει νούμερο ένα στην ζωή του όσον αφορά τις αποφάσεις του και όλα τα άλλα.
Με λίγα λόγια μια παλλακίδα, με σένα αρχή-μάγκα στο χαρέμι...

Φυσικά όλα αυτά παρα- είναι οιδιπόδεια και δεν τα καταλαβαίνεις καν, απλά κρύβεσαι πίσω απο το "ενδιαφέρον", για το καλό του παιδιού.
Αν δε, ερωτευτεί μια «ξύπνια» ο βλάκας ο γιόκας σου...τρέμεις μην χάσεις την καρέκλα και αρχίζει ο πόλεμος των μπηχτών...τραβολογάς, δρομολογείς, και αν ειναι καλό και υπάκουο παιδί όπως ήταν πάντα, κερδίζεις εύκολα με χαμένους το ζευγάρι.

Πέρα απο αυτά όμως, πως νιώθει το αντικείμενο του πόθου σου με όλη αυτήν την συμπεριφορά, όλο αυτό το πράγμα απο την μέρα που γεννήθηκε?
Αυτός, μεγαλώνει με την αίσθηση ότι ΟΛΑ επιτρέπονται.
Και γιατι όχι?
Του απαγορεύτηκε τίποτα ποτέ?
Το αντίστοιχο κορίτσι στην ηλικία του, ακούει "ΜΗ"
(Μη γαμ*θείς, μη μιλάς πολύ, μάζεψε τα ρούχα σου, μάθε να μαγειρεύεις, μην τα λες όλα, κλπ)
Μαθαίνει αυτοπειθαρχία και αναγκαστικά, ωριμάζει πιο γρήγορα.
Το άλλο όμως, το τσουτσουνάτο, αν γαμήσει, στα 13 φερ’ ειπείν, αμούστακο παιδί ακόμα, ειναι μάγκας.
Αν ερωτευτεί και μείνει πιστός οι φίλοι θα τον κοροϊδεύουν που τον σούρνει απο την μύτη (απ’ αλλού τον σούρνει αλλά δεν πειράζει, ας μείνουμε σεμνοί)
Και νιώθει ότι έτσι δείχνει την αγάπη του.
Για κεινον η πίστη, ειναι η εξαίρεση. Χάρη.
Ώσπου να του την «σπάσει» η άλλη
"Σιγά μην μου τα κάνεις νααα", σκέφτεται, και επανέρχεται στις απενοχοποιημένες συνήθειές του που ειναι τόσο δημοφιλείς...και συνηθισμένες...προς μεγάλη χαρά της μαμάς ."Να παίξει το παιδί, μικρό ειναι ακόμα, μόνο 40 χρονών"...και τι ειναι τα αισθήματα της άλλης μαντάμ; Έτσι του μαθαίνετε να σέβεται τον άλλον;

Αν η άλλη δεν σκίζεται να του φέρει νερό, να’ χει έτοιμο το φαΐ, να ειναι μουν*ρα να έχει το σπίτι καθαρό...το θέμα γίνεται προσωπικό.
Η ειναι ανίκανη (η μάνα μου πως το κατάφερνε?) αλλά λόγο συναισθηματισμού, της το συγχωρούμε (όχι πραγματικά και για πολύ όμως)
Η, το παίρνουμε ότι ΔΕΝ θέλει να μας φροντίσει...άρα δεν μας αγαπάει η σκύλα, άρα νιώθουμε απόρριψη...άρα θα εκδικηθούμε –συνήθως με την αδελφή της, φίλη της, κάτι που θα πονέσει.
Και εφόσον η ίδια μας η μάνα και η κοινωνία μας δίνει το απυροβόλητο....

Βρίσκεσαι αντιμέτωπη με την πεθερά που έρχεται πακέτο και που ποτέ δεν θα βρει κάποια αντάξια της για τον γιο της παρά μόνο όταν θα είναι έτοιμη να αποδημήσει από τον μάταιο τούτο κόσμο. Είτε εκείνη το εκφράζει ή όχι, εκείνος πάντα θα συγκρίνει εσένα με κείνη και τον εαυτό του με τον πατέρα του.
Και βρίσκεσαι στην συνεχή διαδικασία να διεκδικείς τον άντρα σου.
Η λέξη κλειδί που λείπει όμως είναι Άντρας.
Δεν υπάρχει πουθενά, μόνο το μυξιάρικο που απλά το παίζει ενήλικας. Και χάνεις.
Γιατι είναι δικός της.

Σε αυτήν την σχέση δεν υπάρχει ποτέ ζευγάρι, αλλά συναισθηματική παρτούζα.
Τρεις.
Ξέρω ότι βρίσκομαι στην χώρα του Οιδίποδα και της Ηλέκτρας, αλλά αυτό καταντάει πια γελοίο.